NAR!

İçime tıkıştırdığım her şeyi ve kendimi içine tıkıştırdığım her şeyi, onların bir müzesi gibi paklayıp cilalayıp ağzımdan çıkan her sözde; elimi şuradan kaldırıp buraya koyduğum her anda sergilemekten usanmadım hiç ve usanmam da çünkü var olmak bu değilse nedir?

Zamanları, mekanları bir mandalinayı soyup içini tükettikten sonra kabuklarını bir poşetin içinde veya bir ağacın dibinde bıraktığımız gibi geride bırakamadığımızın farkına varmak; ruhu ve bedeni olan bir yaratık olduğumuzu fark etmekten hemen sonra geliyor. Ben o köşeyi döndüm, o yokuşu çıktım ama o yokuş hâlâ orada olmaya devam ediyor; nasıl yani? O dostluğu tükettim, o aşkı aştım ama o insanları yıkamadım, deviremedim, yok edemedim; kabul edilemez. Tükettiği her şeyi tamamen kaybetmediğini sanınca insan bir anlığına elini geriye tekrar bir atıp aynı yolları, aynı hisleri kolundan çekip yanına tıkıştırmak istiyor ama o yokuşlar, o aşklar aynı yokuşlar, aynı aşklar değil. Çünkü aynı kişiyi tekrar bulamazsın, aynı kişide bile. Aynı sokağı tekrar yürüyemezsin, aynı sokakta bile.

Tek bir ihtimal hariç. İnsan taşınıp arkasında bıraktığı her evi, başını okşayıp yanından geçip gittiği her kediyi, mezun olana kadar aynı okulun koridorlarında adımladığı her insanı tek bir yerde bulabilir: kendi içinde. Olmak ya da olmamak, taşımak ya da taşımamak demek. İnsan, sadece kendi var olmasının dayanılmaz yükünü değil; sevdiği ve nefret ettiği her şeyin de var olmasının yükünü taşıdığı sürece insan demektir. Yeni adresinle ezberindeki adresi karıştırmadığın âna kadar o ev hâlâ senin evin ve elindeki çizik iyileşene kadar o kedi seninle. Sinema biletini o kutuda sakladığın sürece o filmin heyecanı içinde demektir ve sana aldığı kolye çekmecenin dibinde durdukça güzel günleri düşünmeyi bırakamazsın. Kupanın ağzı kırıldı ama hala o tatil beldesindesin, işte bu yüzden o kupa da rafta duruyor. Renkleri solmuş olsa da çerçeve hâlâ duvarda asılı çünkü hâlâ annen seni kucağını açmış bekliyor. O yelek artık küçük gelse de bir hurcun içinde hâlâ mis kokulu duruyor çünkü sen hâlâ o çocuksun.

Sevdiğin ya da yok olmasını istediğin bir şey tarafından tamamen sarılıp sarmalanabilmek demek, var olmak. Bir ânın içine çekilmek, çekilmek, çekilmek ve hapsedilmekten daha yüce bir onur yok evrende. Bir gün yolum rastgele bir adamla kesiştikten sonra ömrüm boyunca her insanda o adamı aradıysam, ömrüm boyunca aramaktan gocunmayacağım bir adamla zamanında yolum kesiştiği için şanslıyım demektir. Bana bakan herkes annemi görüyorsa, en sevdiğim renk kıyafetlerimden okunuyorsa, kulaklığımı takmayı unuttuğumda trende herkes dinlediğim şarkıları duyduysa, kavgalarımda sesim çok çıkıyorsa; ben sarılıp sarmalandığım her şeyi hak ettikleri gibi taşıyorum demektir. Yas tutanlara baktığında ölenin ne kadar sevildiğini görebilmek, arkadaşının yeni diziye kendi kendine başlamadığını fark edebilmek, babanın o poşetleri karıştırmana neden izin vermediğini anlayabilmek, baktığın yerde baktığına dair her şeyi görebilmek ve sana bakanın sana dair her şeyi görebilmesidir insan olmak.

İnsan bir noktada birlikte var olduğu her şeyin müzesidir, özetle. Bana bakan; zamanında şuradan kırıldığımı görüyorsa bundan çekinmem, hâlâ seneler önce bir kulaklığı paylaştığım insanlarla dinlediğim o şarkıları kaybetmediysem, bazı kitapları okuduğumda; çok uzun zamandır ne yaptığını bilmediğim insanlar geliyorsa aklıma, yaptığım şakayı kimden çaldığımı biliyorsa etrafımdakiler, ne mutlu bana. Şu şehirde doğdum, şu sokaklarda yaşadım, şu insanları sevdim ve hissettiğim her şey, olduğum her şey tüm bunları zevkle sergiliyor. Ortaokulumun bahçesinde artık bambaşka çocuklar koşturuyor ama biri seneler önceki herhangi bir andan herhangi bir kareyi bulmaya çalışırsa, ben buradayım; ilk kedim öldü ama ben hâlâ ondan bahsediyor olmak için buradayım. Sevdiğim herkes ve her şey tarafından sarmalandıysam, teşekkür ederim hayatıma ve beni seven herkesin duvarlarına sızıp çiçeklendiysem, teşekkür ederim onların yaşam damarlarına.

Agloe